YİTİM

"Kirpiklerimin ucuyla kazdığım yolda, menzil, kafile ve kumluk önemli değil" İkbal

Buradan geçmeyen bir akıl gördünüz mü? 
Gökdelenlerin göğü deldiğine  inanmamış... 
Betonlara işlemiş amele düşleri sömürmeyen... 
Sırlı levhalara flu bakışlar sıvayan bir akıl.. 

Ayaklarında toprak topuklu, demode bir ayakkabı... Üzerinde hiç bir kapitalist mağazada bulunmayan bir elbise vardı, alaca zaman renginde... Bir de çantası vardı sırtında okulsuz toplumların kullandığı, Şahmeran desenli... Dilinde ise İlhan'ın şiirinden iki dörtlük:

.../

gök yarıldıkça şimşeklerden 

soğuk aynalarda kilitliyim 

tırnaklarımdaki elektrikten 

su gibi erir iliştiklerim 

kıvılcımlar uçar kirpiklerimden 

doğumdan öncesini yaşıyorum 

henüz belli olmadı kimliğim 

vücudunu arıyor ruhum 

bir yerde atomun çekirdeğiyim 

bir yerde artı sonsuzum

Gözlerinde premodern bir buğu, ellerinde postmodern bir kukla vardı.  Serçe parmağında üstünde yaşamının anlamı yazılı ametist taşlı bir yüzük taşırdı. Ritüel bir tavır takınarak yürürdü. Hiç bir damganın tutmadığı bir teni vardı. Melezdi; neredeyse dünyanın bütün tenlerinin rengi vardı yüzünde...

Bütün dilleri bilirdi ama sadece bir kelimeyle konuşurdu. Kaçışlar mahallesinde, kendi cennetinde yaşardı. Kapısı yoktu evinin, komşuları da.. Bir tek intihar sebepleriyle şohbet eder; anomi bir türkü söylerdi. Sesi üç soyutlu romanları aşardı ama bir tek nehirler duyardı sesini.

Buradan geçmeyen bir akıl gördünüz mü? 

-Sevilay Meraler-