Modernizm, açık kapılarımız/kalplerimizi elimizden aldı. Artık sonuna dek açılan kapılarımız/kalplerimiz yok. Hatta günden güne daha sıkı korunan, kilitleri çoğalan kapılarımız/kalplerimiz var... Kimse kapısını/kalbini açmıyor; ne muhtaca, ne ihtiyaçsıza.. Modernizm kendimiz gibi farklı olan kapılarımızı da aldı; kapılarımız da bizim gibi aynılaştı. Oysa kapılarımız vardı bize benzeyen, bizi yansıtan... Kalbimiz aydınlıksa kapımızda aralıklı olurdu; ışığı ve sıcak bir selamı içine alan... Yok eğer soğuk ve mesafeli isek paslı ve kilitleri çok olan bir kapımız olurdu. Yani en azından dürüst bir tavır vardı kapılarımızda. İnançlarımızı bile kapılarımıza işlerdik. Oysa şimdi hepimizin içindeki sertliği sahte yumuşak tavırlarla kapladığı kalpleri gibi, üstü ahşap kaplamalı içi çelik kapılarımız var. ..
Bir zamanlar müstakil evlerin müstakil kalpli insanları iken şimdi nasıl da aynılaşarak yığıldık üst üste... Oysa dar sokaklarda yan yana, can cana dizilmiş evlerde otururken güzel ve farklı insanlardık. Kapılarımızı ve kalbimizi akşama dek sonuna dek açık bırakacak kadar cömerttik... Biz iyi idik ve kapılarımız da en az bizim kadar iyi idi... İyi kapılar! Nerdesiniz?
-Sevilay Meraler-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder