Sene ikibindokuz, mevsim sonbahar…
Yine çocuklar yetim, yine annelerin gözü yaşlı, yine
her yanda zulüm, yine her yanda kan var.
Yine vakti yok kimsenin, işi gücü bir yana bırakıp bir
dostu, bir arkadaşı aramaya…
Bir hastayı sormaya…
Bir yarayı sarmaya…
Yine takati yok zenginlerin, ceplerinden yoksullar
için üç beş kuruş çıkarmaya…
Bir kez olsun kirlerinden arınmış, temizlenmiş olarak
bir sabah namazına durmaya…
Bir kez olsun yürekten ağlamaya…
Ve yürekten bir duaya...
Allah’ım yardım et, yersiz, yurtsuz kalanlara…
Allah’ım yardım et, kalbi seninle dolanlara…
Zalimlerin arasına korkusuzca dalanlara…
Yollarda, gurbette olanlara…
Sevdiklerini hasretle ananlara…
Özgürlük ateşiyle yananlara…
Yalnız, yoksul, garip, mazlum bütün
canlara…
Allah’ım yardım et ve bizi vesile et bu yardımlarına…
Adımlarımızı eş eyle rüzgârla yarışanların adımlarına…
İmanımızı
arttır, öyle arttır ki öyle hissedelim ki seni, öyle yaşayalım ki…
Biz yaşadıkça, zalimler kahrından etsin intihar…
“Ve andolsun zamana…”
Sene ikibindokuz, mevsim sonbahar…
Allah Kerim, Allah büyük, Allah yar…
-Sıtkı
Caney-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder