Ağlamak, kutsal bir eşiktir.
Yarı/ası kaybolmuş benlikleri, diğer yarı/asına kavuşturan…
Kendini, kendi sularında keşf ediştir.
Ağlamak, kutsal bir terk ediştir!
Lâkin artık modernizm gibi bir katil var!
Ağlamayı anlamından ayıran,
İnsanlığı, Zerdüşt bir ceset gibi sessizlik tepesine atan bir katil…
Modern insan anlamıyor…
Bu yüzden,
Keyif diyarlarında dolanıyor; ama hüzün ülkesine gitmiyor.
Birçok şeyi okuyor; ama mezar taşlarını okumuyor.
Modern insan ağlamıyor…
Oysa
Ağlamamak, illegal bir harekettir!
İnsan olmanın kanunlarına, “karşı” gelmektir!
Ağlamamak bir kıyı/amdır!
İnsanlığın önüne kurulmuş, büyük bir barikattır.
Alkışlarla, şiirlerle, şarkılarla ölümü bile bir seremoniye, hatta bir keyife dönüştüren modern düşünce, bu alafranga vedalarla, insanın içindeki hüznü de ölülerle birlikte götürüyor.
Ve modern insan artık neden yaşadığını bilmiyor, neden öldüğünü bilmediği gibi…
-Sevilay Meraler-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder