29 Kasım 2013 Cuma

ŞEHRİN MAZGALLARI ve KALBİMİZ


Kadim bir şehir gibidir insan, hazinesi harabelerinde saklı olan... sm

Klişedir! Şehirler insanlara benzetilir. Ömürleri, ölümleri, gizli ve aşikar yüzleri, bedenleri ve ruhları ile... 

Klişe değildir! Mazgallar kalplere benzetilmez. Oysa mazgallar, kalpleridir şehirlerin. Açık olduklarında şehre yağan suları rahat bir şekilde şebekelere ulaşırtırırlar. Kapalı olduklarında ise o sular şehrin caddelerinde birikir ve sonrası malum... Tıpkı bizim gibi değil mi? Kalbimize ulaşan yollar açık olduğunda daha rahat yaşıyor, daha hafif oluyoruz. Bu açıklık, huzur denen o antidepresanı yanında getiriyor ve biz o modern buhranlara yakalanmıyoruz. Yani ruhumuz sular altında kalmıyor ve aklımızı sular seller götürmüyor.  Belli ki her şey "ait olduğu yere" doğru akıyor. 

Modern insan, şehri kirletip mazgalları tıkadığı gibi kalbini de tıkıyor. Modern yaşam, kirleri ceset gibi kalplere yüklerken, insan kirlendikçe ağırlaşıyor, ağırlaştıkça boğuluyor. Bu kirler, insanın kalbini karalıyor, paralıyor, yaralıyor... Yani, modern insan kalbine, kalbi Rabbine ulaşamıyor! Kemal Sayar'ın şiirinde;

.../
benim kalbim gövdesi ıslahevlerine
çakılı bir kuştur
uçmayı bilmeden ölür kenar otellerde
kalbim ıslah olmaz bir kuştur doktor
tıkanır, ölür metropollerde


diyor Rukneddin. Bu modern kir içinde kalp yolu açık olanlar da üstlerine kalan bu yaslar ve hüzünler içinde! 

Topçu; "Bizde gizlenmiş bir Allah sesi var; ona kalp diyoruz". demiş. Şimdi tıkanmış yollarımızla elbette o sesi duyamıyoruz; fakat yolları açarsak "O" sesi duyacağız inşaallah.
Desem ki; keşke kalplerimizi tıkayan bu yolları açsak ve bu modern kramplardan kurtulsak. Mümkünsüz değil! Bir avuç dünyayı terk, bir arşın benliği salış, bir fersah tefekkür ve bir fiske ibadet kafidir.   
"O" gizli sesi duymaya ne dersiniz?

 Sevilay Meraler


23 Kasım 2013 Cumartesi

YİTİK BİR ŞEHİR: MARDİN

Bazen bir şehir, bir minareye sığar... 
Kâinata sığmayan, bir yüreğe nasıl sığarsa... sm



Siz de eski tatları yitirdiğimizin farkındasınız değil mi? Şehirdeki, çarşıdaki, insanlardaki o eski tatları… Varlığımıza anlam katan o incelikleri yani...

Lezzeti kalmadı, ne sohbetin, ne  çayın, ne kahvenin…
Bir vefasızlık düştü ya bu şehre, bir serkeşlik…

Bizi o eski şehirden ve o anlam dolu evlerden soğutan bir tutum sardı. Bu modern tutum, konfor ve gösteriş düşkünlüğünü, kibri ve bencilliği de yanına alarak, ruhlarımızı kuşattı.

Konforumuz arttı evet; ama huzurumuz azaldı. Evlerimiz genişledi evet; ama gönüllerimiz daraldı. Edebimizin seviyesinden ise hiç bahsetmeyeceğim.

Yeniliğe karşı olduğumdan değil ama neden her “yeniliğin” bedelini bu kadar ağır ödediğimizi, anlamıyorum. Değişti bu şehir çok değişti. Oysa eskiden Mardin'de,

İnsanlar,
Telkâri bir kolye kadar zarif;
Zinciriye Medresesi kadar bilgili;
Ulu Cami gibi sırları taşıyacak kadar ahlâklıydı.  

Yani, insanların kalpleri, kadim evlerin  kapıları kadar büyüktü.

Güven, abbaraların bağrında sapasağlam; sevgi, Mardin kalesinin ellerinde korunaklıydı…

Erdem ise, Hatuniye Medresi'ndeki ayak izine duyulan hürmet kadar değerli idi.

Özgürlüğün adına,  gerdanı siyah çizgili, beyaz  güvercin denseydi kimse yadırgamazdı.

Şimdi ise,
Bu şehirde günbatımı, kakuleyle demlenmiş mırra tadında ve zaman bir ceylan ürkekliğinde akmakta…

Ne çok şeyi yitirmişiz değil mi?

-Sevilay Meraler-

14 Kasım 2013 Perşembe

HIRKANIN BİR'E AŞKI

Siz ey aldatışlar! Bunca karanlığınıza rağmen size koşarak gelen bunca karanlıklara neler vadettiniz söyler misiniz? sm

Aşkı anlamak istemeyen anlamıyor işte! Ne yaparsanız yapın, ne akıllarına ne de gönüllerine bunu izah edemiyorsunuz. Bütün içtenliğiniz ve bütün samimiyetinizle mutlu olsunlar istiyorsunuz, her dem huzurda kalsınlar istiyorsunuz; fakat nafile.. Sonra istemeseniz de bu mutsuzluğu hakettiklerine inanmaya başlıyorsunuz ve sonra kızıyorsunuz onlara içten içe.. 

Sahi akletmeyenlere aşkın güzelliği neden bahşedilsin ki? Sonuçta sadece akl/eden, aşk/eder ve insan aşk edince de aklı terk eder! 

Akletmeyenlere gerçek aşkın, "İkinin birbirini değil; ikinin Bir'i sevmek" olduğunu nasıl anlatabilirsiniz ki? En bilgiç tavırlarıyla böbürlenirlerken, "Bir'i sevmeyenin, hiç bir şeyi sevemeyeceği mecburiyetini taşıdığını" nasıl öğretebilirsiniz ki? Anlarlar mı sanıyorsunuz.. Hangi rasyonel akla nasip olmuş ki gerçeği anlamak...
Onlar nasıl anlayabilirler ki nârın o serinletici dokunuşunu ya da kul olmakla kül olmak arasındaki o ince büyüklüğü.. Onlar için kül, "bir tutam kirleten siyahlık" iken, külün aşıklar için "kalpleri temizleyen bir dezenfektan" olduğunu nasıl anlatabilirsiniz ki?

Anlamazlar, anlamayacaklar.. .

Bir önemlidir... Cündioğlu'nun söylediği gibi: "Bir kere düşüyoruz yeryüzüne, bir kere!" Bakın Hallac bir kere yandı.. Bir kere kesildi elleri ve bir kere yakıldı bedeni.. Bir ceset nasıl sadece bir kere yanabilirse; bir ruh da sadece bir kere yanabilir... Çünkü fıtratın bu konuda alternatifi yok! Demem odur ki; insan sadece bir kere ve sadece Bir'le yanar.. Yanığından arta kalan külleri ise göğe gömülür... Yıldızların yanıbaşına yani...

Rasyonel akıllara, yana yana yanıtlamalarını umarak bu soruyu sorayım. 
Hangi hırka dindirebilir Dicle'nin kabaran yüreğini söyler misiniz?  Sizin rasyonel hırkanız mı?


-Sevilay Meraler-
                                                                                               

"Benim kollarımı, bacaklarımı, başımı kestikten sonra, cesedimi yakıp, külünü Dicle'ye atacaklar. Korkarım ki, nehir taşıp Bağdât'ı basacak. O zaman hırkamı nehrin kenarına götürüp, sulara at." -Halac-ı Mansur-

9 Kasım 2013 Cumartesi

S/ONSUZLUK




                                                                                                           Sancısı...
                                                                                                  Sancısı...
                                                                                           Sancısı...
Doğuşu mabetlerin.
Cehenneme damlayan ceninlerin temizliğinde.
                                                                                                         Ervâhın...
                                                                                                 Ervâhın...
                                                                                        Ervâhın...
                                                                                  
Dağılışı ervâhın.
Âleminin yedi deniz dalgası  derinliğinde.
                                                                                                        Arayışı...
                                                                                               Arayışı...
                                                                                        Arayışı...
Sürüklenişi izânın.
Günebakan çiçeğinin düne bakmayan gölgesinde.                                                                                                                                          
                                                                                                    Kıvılcımın...
                                                                                           Kıvılcımın... 
                                                                                  Kıvılcımın...
Durgunlaşması kıvılcımın.
Tutuşamayan bir yağmur tanesinin derin kederinde.



                                                                                                         Sevdânın...
                                                                                                  Sevdânın...   
                                                                                       Sevdânın... 
                                                                                       
Mavileşmesi sevdânın.
Mürekkep seline kapılan bir yüreğin, kitapların kıyısına vuran cesedinde.


                                                                                                        Ölümün.. 
                                                                                             Ölümün.. 
                                                                                Ölümün..
Kararması ölümün..
Ruhunu güneşte yakan sözcüğün ellerinde..                                                                                                                                     
                                                                                                    Kalemin...
                                                                                          Kalemin...
                                                                             Kalemin...

Anlatamayışı kalemin. 
                                                                                                      Rahmânı... 
                                                                                        Rahmânı... 
                                                                      Rahmânı...
Anlatamayışı...
Onsuzlukla sonsuzluk arasındaki başkalığı yıldızlar denizinde. 


-Sevilay Meraler

8 Kasım 2013 Cuma

BİLEMEZ KALEMLER

"Kalemin kalbi kırılır da; sahibi ucu kırılmış sanır..."sm


Bilemez kalemler, hangi imgenin izbeliğinde saklanacaklarını, elmalı şeker satan bir çocuğun, yoksul  bağırtısı karışırken çocukların neşeli sesine.. 
Anlatamazlar, yumurtası çatlarken sızlanan güvercinin, aslında bir bakırcının dükkanında eriteceği  isli kaderine ağladığını ... 
Bilemez kalemler, hangi imgenin çelişkileriyle anlatacaklarını, güvercin figürlü kapı tokmağının, kilitlerle yoldaş olduğunu.. 
Anlatamazlar, küflenmiş bir kuyunun içine atılmış aklın, aslında vaat edilen çöle akan bir şiir olduğunu...

Bilemez kalemler, hangi imgenin utancıyla anlatacaklarını, kafası gövdesinden koparılan bir kertenkelenin, güneşe taptığı için suçlandığı gerçeğini ...
Anlatamazlar,  koca ovanın, bir caminin küçük bir penceresine nasıl sığdığını...
Bilemez kalemler, tıpkı insanlar gibi, hiç bir şey bilemezler...

-Sevilay Meraler-