Bu şiiri, Talat Salih Halven'in "Eski Mısırda Şiirler" adlı kitabında gördüm. Şiirin adı "Tertemiz". Hani şimdilerde rasyonel akılların, saflık, hatta ahmaklık diye adlandırdıkları, onlara itici gelen bir tertemizlik. Okuyunca anladım ki (Şairlerin, M.Ö' de yalan söyleyebilme ihtimalini de bir kenara koyarak tabi :)) seküler y/terine kiri karıştırmamış, bir tertemiz. Adam, temizliğinin kanıtı da tanrısının buyrukları üzerinden yapıyor. Zevk alarak okudum ve ben bu yüzleşmeyi çok sevdim. Acaba kaçımız kendimizle bu kadar tanrısal yüzleşebiliyoruz ki? Bu yüzleşmeyi yapabilseydik bu kadar yüzsüz olur muyduk ? Buyrun okuyalım.
Tanrım sana geldim işte
Gerçekleri bir bir sunmaya
Senin uğruna ezdim kötülüğün kafatasını
Kılına dokunmadım tek bir kişinin
Ne de zararım dokunmuştur aileme
Doğru dururken eğriye yönelmedim
Dostluk etmedim değersiz kişilerle
Ama kötülük de etmedim onlara
Böbürlenmedim erdemliyim diye
Yüksek mevkilere ulaşmaya çalışmadım
Kan kusturmadım uşaklara
Başı dertte olanlara sille vurmadım
Kaçındım tanrının yasaklarından
Köle dayak yediyse efendisinden
Vebali benim boynuma değil
Hiç kimsenin canını yakmadım
Aç bırakmadım tek kişiyi
Ağlatmadım, öldürmedim
Adam öldürmedim kendim için
Acı çektirmedim hiç kimseye
Tapınaklardan öte beri çalmadım
El uzatmadım tanrının yiyeceklerine
Cinlere sunulan yiyeceğe içeceğe
Fuhuş yapmadım hiç bir zaman
Kentimin tanrısının tapınaklarında
Uygunsuz hiç bir davranışım olmadı
Hasatlardan tırtıklamadım
Toprak çalmaya yeltenmedim
Ayak basmadım hakkım olmadan
Hiç kimsenin tarlasına
Hile karıştırmadım tartılara
Süt çalmadım çocukların ağzından
Kovmadım sürüleri otlarken
Tanrıların bahçelerinde tavus kuşlarına tuzak kurmadım
Balık tutmak için balıkları yem yapmadım
Akan suları durdurtmadım
Yıkmadım su yollarını
Yanan ocakları söndürmedim
Yanlış bellemedim vaktimi
Tanrı otlaklarından kovmadım sürüleri
Asla karşı gelemdim tanrıma
Tertemizim, tertemizim, tertemizim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder