.jpg)
Kendimizi sakladığımız o karanlığa yani..
Nasıl da düşkünüz değil mi aynalara, yani kendimize, yani kendimizi parlaklıklarda görmeye... Akıl yanılgısı pürüzsüzlüğümüze yani... Elimize aynayı aldığımızda garip bir şekilde içimizde bir yükseklik sevdası belirir değil mi? Çünkü uçurumu kendine ayna edinen nefsimize dalarken, benliğin, o yalancı cennetinde dolanırız.
Aynaya bakarken kendimizi öyle bir tekliğe yerleştiririz ki; her şeyin çift ve zıttıyla kaim olduğu gibi, aynaların da çift ve zıt nitelikte olduğunu unuturuz. Oysa ayna parlaklığı ve donukluğu, aydınlığıyla karanlığı, gizemi ve şeffaflığıyla, yani ikiliğiyle vardır. Bizim gibi yani... Diyorum ki aynayı anlamak, kendimizi anlamaktır.
Sahi aynaya neden bakarız? Kendimizi hatırlamak için mi, yoksa unutmak için mi? Ne dersiniz?Hepimiz kendimizi hatırlamak için baktığımızı sanırız değil mi? Oysa gerçek tamamiyle bu değil. Aynalar insana kendini hatırlatır doğru; fakat öyle bir hatırlatır ki, insana nefsinden başka her şeyi unutturur. Önce Allah'ı unutturur örneğin, sonra insana kendini unutturur, sonra da O'nun yarattığı her şeyi... Gerçeğin ta kendisi olan cehennemimizi bile. Marazi bir vefa bu yani.
Bazen düşünüyorum da acaba bu yüzünden midir O'nun bizim için yarattıklarının eline ayna tutturmaması? Yani hangi dağ kendi suretini görmüş ki aynada ya da hangi nehir mavi saçlarını aynaya bakarak taramış ki? Ya yıldızlar? Onlara ne demeli? Ellerine bir ayna verseydi yaradan, gökyüzünde böyle sakin durabilirler miydi? Onlar da bizi unutmazlarmıydı? Bizim onları unuttuğumuz gibi yani.. Onların aynası yok ve bu yüzdendir, milyarlarca yıldır O'nu ve bizleri unutmamaları ve görevlerini hiç aksatmamaları.
Aynalar sırlanır, yani her ayna sır/lıdır ve her ayna, kendine bakana bir sır verir. Bu sırrı da insan yerleştirir aynalara. Fakat ne gariptir ki aynayı sırlayan insan, aynadaki sırrı çözemez ve o sırrı anlayamaz. O sırrı anlayan kaç kişi çıktı bilemeyiz.. Anlamak için biraz yorulmamız gerekecek.
Şimdi elinize bir ayna alın ve diğer yüzüne bakın lütfen. Kendinizi göreceksiniz, belki de sırrı yani!!!
Aynaya bakarken kendimizi öyle bir tekliğe yerleştiririz ki; her şeyin çift ve zıttıyla kaim olduğu gibi, aynaların da çift ve zıt nitelikte olduğunu unuturuz. Oysa ayna parlaklığı ve donukluğu, aydınlığıyla karanlığı, gizemi ve şeffaflığıyla, yani ikiliğiyle vardır. Bizim gibi yani... Diyorum ki aynayı anlamak, kendimizi anlamaktır.
Sahi aynaya neden bakarız? Kendimizi hatırlamak için mi, yoksa unutmak için mi? Ne dersiniz?Hepimiz kendimizi hatırlamak için baktığımızı sanırız değil mi? Oysa gerçek tamamiyle bu değil. Aynalar insana kendini hatırlatır doğru; fakat öyle bir hatırlatır ki, insana nefsinden başka her şeyi unutturur. Önce Allah'ı unutturur örneğin, sonra insana kendini unutturur, sonra da O'nun yarattığı her şeyi... Gerçeğin ta kendisi olan cehennemimizi bile. Marazi bir vefa bu yani.
Bazen düşünüyorum da acaba bu yüzünden midir O'nun bizim için yarattıklarının eline ayna tutturmaması? Yani hangi dağ kendi suretini görmüş ki aynada ya da hangi nehir mavi saçlarını aynaya bakarak taramış ki? Ya yıldızlar? Onlara ne demeli? Ellerine bir ayna verseydi yaradan, gökyüzünde böyle sakin durabilirler miydi? Onlar da bizi unutmazlarmıydı? Bizim onları unuttuğumuz gibi yani.. Onların aynası yok ve bu yüzdendir, milyarlarca yıldır O'nu ve bizleri unutmamaları ve görevlerini hiç aksatmamaları.
Aynalar sırlanır, yani her ayna sır/lıdır ve her ayna, kendine bakana bir sır verir. Bu sırrı da insan yerleştirir aynalara. Fakat ne gariptir ki aynayı sırlayan insan, aynadaki sırrı çözemez ve o sırrı anlayamaz. O sırrı anlayan kaç kişi çıktı bilemeyiz.. Anlamak için biraz yorulmamız gerekecek.
Şimdi elinize bir ayna alın ve diğer yüzüne bakın lütfen. Kendinizi göreceksiniz, belki de sırrı yani!!!
-Sevilay Meraler-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder