MODERNİZME SATAŞMALAR/ Mezar Taşı Okuma/zları

Aldanma endamına fâni cihandır bu

Kendisi aşikâr, ateşi gizli külhandır bu

Giden gelmez iki kaplı handır bu

İnsafı terk eyleme makamı imtihandır bu.

Modern insan birçok yere gider; ama mezarlığa gitmez.

Modern insan birçok şey okur; ama mezar taşlarını okumaz.

Modern insan çiçekleri sular; ama ölülerin bahçesini  sulamaz.

Modern insan ağ/nlamaz.

İnsanı insan yapan en güzel duygulardan biridir ölümü düşünerek ağlamak. Bu yağış, yarım insanı, tam insan olmaya biraz daha yakınlaştırır. Çünkü sudan yaratılmış bir varlığın kendi sularının derinliklerinde özünü araması ve bulması kadar doğal bir arayış ve doğal bir  keşif yoktur. Lakin modernizm, bu keşiflerin önüne aklı bir barikat gibi  kurarak insanı özünü aramasından vazgeçirir. İllegal bir harekettir bu! Bu, insan olmanın kanunlarına, karşı bir duruştur. Bu bir kıya/ımdır.. 

Modernizmin, ağlamayı bir zayıflık, bir küçüklük olarak göstermesi, insanları ağlamaktan/insan olmaktan uzaklaştırdı. Akıl, ağlamayı modern müdahalelerle, sahte teselli lakırdılarıyla susturmaya çalıştı. Sürekli keyif ve eğlence peşinde olmayı ‘modern insanın olmazsa olmazları’ arasına kattı. Bu, insan olmanın önüne kurumlu büyük bir barikattır. Lâkin yaşamın bütün alanına müdahale eden ve insan olmanın yolarını tıkayan bu lanet olası barikat, bir tek mezarlıklarda hükmünü yitirir. Modernizmin hüküm kuramadığı tek yerdir mezarlıklar. Onun da ömrü tükenir orada. Modernizm, bir tek mezarlıktayken size neden ağladığınızı soramaz.

Alkışlarla, şiirlerle, şarkılarla ölümü bile bir seramoniye, hatta bir keyife dönüştüren modern düşünce, bu alafranga vedalarla, insanın içindeki hüznü de ölülerle birlikte götürdü. Ve şimdi  ölüler, sadece kendileri için ağlarlar. 

-Sevilay Meraler-