Sevilaysevilay: Eylül 2012

24 Eylül 2012 Pazartesi

S/ONSUZLUK

Şüphesiz benim mutluluğum benim imanımdandır... Ve şüphesiz imanım kalbimdedir... Ve muhakkak kalbim Allah'a aittir. (Hz. Ebubekir)

Sancısı..

Doğuşu mabetlerin..
Cehenneme damlayan ceninlerin temizliğinde..

Ervâhın..

Dağılışı ervâhın..

Âleminin yedi deniz dalgası derinliğinde..

Arayışı..

Sürüklenişi izânın..
Günebakan çiçeğinin düne bakmayan gölgesinde..

Kıvılcımın..

Durgunlaşması kıvılcımın..

Tutuşamayan bir yağmur tanesinin derin kederinde..

Sevdânın..

Mavileşmesi sevdânın..
Mürekkep seline kapılan bir yüreğin, kitapların kıyısına vuran cesedinde..

Ölümün..

Kararması ölümün..

Ruhunu güneşte yakarak intihar eden bir sözcüğün ellerinde..

Kalemin..

Anlatamayışı kalemin..

Rahmânı..

Rahmânı..

Rahmânı..

Anlatamayışı...

Onsuzlukla sonsuzluk arasındaki başkalığı yıldızlar denizinde ..

-Sevilay Meraler-

4 Eylül 2012 Salı

ZEMİSTAN

şerha şerha yırtılırken dünyanın yüzü, hangi yarayı hangi paradoksla sarabilirim, bilemem ki..

bir ortaçağ despotluğu düşmüşken avuçlarıma, bir postmodern acizlik sarmışken yollarımı, nasıl özgürleşebilirim ki..

çağların yalanı, kanata kanata bölerken tarihi, hangi paradigmaya, hangi bitmezliği sığdırabilirim, beceremem ki..

kurulup yıkılırken bir bir uygarlıklar ve kanın hakimiyeti doluşurken ruhların damarlaarına, nasıl yormaz beni bu anlayış, anlayamam ki..

bak işte dile düş/tü..

ilk alfabe, ilk harf ve ilk insan..

sonun ilke adanışı ve kahredici bir yağma..

kuyu mezarlar, kanatları solmuş bir yarasanın körlüğü ve aziz musalla taşı..

nil nehri ilk defa şaşırttı güneşi, ilk şaşkınlığı takvimin ve insanın.. taşmadı, taşamadı, taşıyamadı..

mumyalanmamış bir haya, kefensiz ölüler ve göç..

hangi güleç ceset, hangi zemherinin azabını yüklenir, kavrayamam ki..

Sevilay Meraler

3 Eylül 2012 Pazartesi

BİLEKLERİMDE KARARAN AYA SÖYLENMİŞTİR

esmer bir çakmaktaşıyım hâlâ

affetsin beni günahlarım

bileklerimde giderek derinleşen kesik

sen ve solgunluğum; gökyüzü

ayın elinde büyüyen acım

bir sakarlığım ben diyorum

bir paltom bile vardı bir zaman

duymuyor kimse

biri sesleniyor ordan

-çık da eğlendir bizi

ah kime seslensem sen değilsin

ben burada sesimde bozkırın nezaketi

bozkırın hıncı

kan ve bilgelik

ah bir yere döküldüm ki sonsuz

uzak desem, eski desem

ve sökülüp gelen ayrılık

tercih ve felaket

biri sesleniyor

-çık da avut bizi

ama bu sokak, bu arka bahçede

ağır ağır geçiyorum boşluğun içinden

ey boş odaların hıncı

çekmecelerin, rafların uykusu

ey yeni sözlerdeki buğu

içli adamların kaldırdığı cenaze

işte döndüm ve oturdum eski masama

pikapta "yalan dünya" her şey boş

çayda eski bir keder

havada gecenin huyu

biri..

biliyorum, iyi olmadı bu prova

biliyorum dört mevsim, bir yıl, kara ploterya

gurme mi olsam şimdi, kanaat önderi mi

ah cebimdeki çakıyla kazıdığım masal

ki acının sesi var, söylemiştim

bir alık yüzüyle geçtim salondan

ve unuttum ardımdan söyleneleri

taşa dönüştüm, yağmura ve kışa

üçünün de belleği yoktur diyorlar oradan

-hadi çık da unut bizi

Selim Temo Ergül

TERS ŞEMSİYE

Modern ve pahalı bir şemsiyedim. Kendimce mükemmel bir şemsiyedim yani.. Bu yüzden kendimle gurur duyardım. Yıllarca sahibime hizmet eder; onu yağmurdan korurdum. Yani köleliğiyle gurur duyan bir köleydim. Dışarıya her çıkışımızda o beni elimden sımsıkı tutar, ben de hem onu yağmurdan korur hem de güvenle etrafı seyrederdım. Bir gün sahibimle yürürken, rüzgar beni uçurdu ve ters dönerek yere düştüm. Daha önce hiç düşmemiştim, bu ilk düşüşümdü.. Sahibimin, düşmenin acıtıcı bir şey olduğunu söylediğini duymuştum ama nedense canım hiç acımamıştı. O esnada içime bir kaç yağmur damlası düşmüştü ve bu damlalar bana öyle bir ferahlık vermişti ki doğrusu saatlerce öyle kalmayı istemiştim. Ömrümü o damlalarının gelişini engellemeye adamış biri olarak bu duyguyu hissetmek, tuhaftı. Koşarak gelen sahibim beni öfkeli bir şekilde yerden aldı ve hemen kapattı. Neden bu kadar kızdığına anlam verememiştim.

Eve gelince gönlüme düşen bir kaç damla ferahı sorgulamaya başladım. Elime bir kitap aldım ve kendimi araştırmaya başladım. İnsanlar atalarımı ilk olarak 3400 yıl önce Mezopotamya'da, bir rütbenin, bir ayrıcalığın sembolü olarak kullanmış. Mezopotamyalılar da bizi yağmurdan değil, yakıcı güneşten korumak için kullanıyormuş. Zaten ismimi incelerseniz 'şems' kelimesinin güneş olduğunu görürsünüz. Atalarım yüzyıllar boyu hep güneşten korunmak için kullanılmıştı; yani biz ateşten korumak için vardık; ferahlıktan değil.. O zaman anlamıştım görevimin sahibimi rahmetten korumak olmadığını.. Kahretsin! Bir şemsiye olarak görevimin sahibimi yağmurdan korumak olduğuna gerektiğine nasıl da inanmıştım.

Okuduğum kitapların sayısı arttıkça, ben ben olmaktan uzaklaştım sonra bir sorgu başladı ki dostlar başına.. Sahibimle dışarıya çıktığımda artık çok farklı bakıyordum dünyaya. Terslikler vardı ama bu terslikler hep düzlük olarak öğretilmişti. Sonra insanlara baktım, sahiplerimize yani.. Ne kadar tuhaftılar.. Mesela hem yağmurun rahmet olduğundan bahseder ve yağmuru severlerdi hatta bir süre yağmasa şikayet eder, duaya çıkarlardı; hem de iki damla yağmur düşmeyiversin, kaçışmaya başlar, hemen şemsiyelerini açarlardı.

Hayır! Gerçek, şimdiye kadar öğrendiklerim değildi. O iki damla yağmur içime öyle bir işlemişti ki yine dışarıya çıkmak, yine ters dönüp ıslanmak istiyordum. O rahmetin, o güzelliğin, o ferahlığın kaynağını bulmuştum. Artık başka bir şemsiyedim ve bu duygunun bir şemsiyeyi farklı bir boyuta nasıl ulaştırabileceğini Peyami Safa'nın Matmazel Noraliya'nın Koltuğu kitabındaki şu dua paragrafında da sezmiştim zaten.. Paragraftaki dua şöyleydi: "Yarabbi dedim, al beni artık. Beni dağıt. Zerrelerimi şu çam dallarının üzerine şebnem gibi yağdır. Benim ruhumla şu yaprakları yaldızla. Sana olan aşkımı bir sabah rüzgârı gibi estir. Pencerelerinin önünde, gözlerini yıldızlara atfedip şifa bekleyen hastaların ciğerlerine dolayım ferahlık vereyim. Kalbimi ez. Milyonlarca zerreye ayırıp her birini nevmit bir kalbin içine bir ümit tohumu gibi at. Orada büyüyeyim. Üşümüş ruhları ısıtıp sana doğru yükselteyim. Aklımı erit ve güneşin ziyasına karıştırıp mecnunların, şaşkınların, avarelerin, perişan akıllıların gözlerinden dimağlarının içine nüfuz ettir. Karanlık zekâlara aydınlık götüreyim. " Çok derin bir aşk vardı bu duada ve ben de onu hissetmeye başlamıştım. O bir kaç yağmur damlası beni özümü aramaya yönlendirmiş, kalbime büyük bir iman ve şuur katmıştı. Artık mevsimlere, mekana, eşyaya bağlı bir mutluluğum ve mutsuzluğum kalmamıştı. Bu kayıtsızlık değildi, aşktı.. Öyle bir hale geldim ki artık bütün derdim rüzgarın beni yine şiddetle uçurması, tersime döndürmesi hatta sahibimin bulamayacağı kadar uzak ve ıssız bir yere atmasıydı. Münzeviliği sevmeye başladıkça ve bu münzevilikte yaşamaya başladıkça etrafımdaki şemsiyeler siyahlarımın arttığını söylüyorlardı; fakat siyahlığımın artışıyla bir huzurdan diğer huzura atladığımı görmüyorlardı. Ben de matmazel gibi kalbimdeki en derin kuyulardan dua etmeye başladım. Biliyordum O bana yakındı ve beni duyuyordu.

Bir gün yine dışarıya çıktık. Öyle bir yağmur öyle bir rüzgar vardı ki sormayın gitsin. Sahibimde derin bir hoşnutsuzluk, bende ise derin bir sevinç vardı. Duamın gerçekleşeceği zemin hazırdı ve bu zeminde daha çok dua ederek, daha fazla yakınlaştım O'na. Meğerse en zorlu zamanlar, en güzel zamanlarıymış şemsiyelerin... Bir süre sonra o rüzgar fırtınaya döndü ve duam gerçekleşti. Rüzgar beni öyle uzak ve öyle ıssız bir yere attı ki kimse ulaşamıyor.. Şimdi içime artık, sadece rahmet doluyor.. Taşıyorum, taşıyorum, taşıyorum... ve rahmete daha çok doymak için ters olmaya adıyorum kendimi..